Theodore Maiman, een Amerikaans fysicus die ooit voor Hughes Aircraft Research in Malibu werkte, deed onderzoek naar de golflengten van kleuren en hun inherente energie. Hij ontdekte dat Chromium atomen groen en blauw licht absorbeerden, en alleen rood licht uitstraalden van een alles doordringende kracht…

Een robijn dankt zijn rode kleur aan Chromium atomen. Maiman ontdekte dat de elektronen in die atomen tot een hogere energie opgewekt konden worden die een intens wit licht genereerden. Maiman had een bepaald inzicht in de kracht van de staf van Mozes die rotsen deed splijten in het boek Exodus. Met een in staafvormige robijn, waarvan de einden bedekt waren met verdampt zilver en een spiralend flitslicht van kwarts om het geheel maakte hij een eigentijdse variant van de staf van Mozes.

In augustus 1960 publiceerde Maiman een artikel over zijn ’staf van Mozes’’ in het wetenschappelijk magazine Nature. Naar aanleiding hiervan verving Bell Laboratories het spiralend flitslicht door een booglamp, dat een constante bundel krachtstroomlicht produceerde die meer dan een miljoen maal helderder was dan de zon. Die straal was zo smal dat het in staat was door staal te snijden als een mes door boter! Dit proces noemde men Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation, kortweg LASER.

Maiman herontdekte wat Mozes in circa 1444 BC al had gebruikt. De staf van Mozes was een laserstaf. Dit is wellicht de reden waarom ik vaker tegen de cursisten zeg dat ze alles mochten vergeten wat het onderwijs ze heeft wijs gemaakt. Er zijn hogere waarheden die lang zijn verzwegen, omdat we de ware geschiedenis van de mensheid niet mochten kennen.

In het vorige schrijfseltje heb ik terloops Sacsayhuamán genoemd. Reusachtige polygonale stenen die zo naadloos op elkaar passen dat je er geen plamuurmes tussen krijgt. De oude bouwers van alle megalithische monumenten op Aarde gebruikten kristallen instrumenten om het zonlicht dusdanig te versterken dat het de hardste materie kon snijden of verglazen.

Het is verbazingwekkend hoe glad de reusachtige stenen van o.a. Sacsayhuamán, Machu Picchu en Ollantaytambo in Peru zijn. Het is verbijsterende dat die stenen niet gewoon langwerpig of vierkant zijn maar polygonaal of veelhoekig wat veel moeilijker te maken is. En sommige wetenschappers beweren nog steeds dat de Inca’s dit voor elkaar kregen met hun stenen werktuigen.

De precolumbiaanse cultuur had immers geen metalen werktuigen. De Inca’s hadden stenen en meteoriethamers en bronzen beitels terwijl de megalithische blokken uit een veel harder materiaal bestonden. Er moet een oudere en meer geavanceerde techniek gebruikt zijn voor het verfijnde vrijmetselaarswerk dat we thans als toerist te zien krijgen. Dit mysterieuze steenhouwwerk komt overal ter wereld voor.

Wat opvalt is dat veel van die enorme stenen een verglaasd oppervlak vertonen. Dat kan alleen maar door een onvoorstelbare hitte veroorzaakt zijn. De rotsblokken die als bouwstenen werden gebruikt, moeten thermisch zijn bewerkt, dat zou het geglazuurde oppervlak van die stenen kunnen verklaren. Dat zou ook verklaren hoe de originele bouwers de opmerkelijke muurankers naadloos in de harde rotsblokken kregen om ze bij elkaar te houden.

Die oude metalen muurankers op tempels en andere prehistorische monumenten over de hele wereld zijn een van de grootste onopgeloste oude mysteries aller tijden. Deze technologie verspreidde zich duizenden jaren geleden uit Mesopotamië naar Peru en de andere kant op naar Cambodja over duizenden mijlen oceaan. Helaas hebben slechts weinig van de muurankers het overleefd.

De Spanjaarden haalden veel klemmen weg en dachten dat ze misschien goud waren. Sommigen waren inderdaad versierd met zilver en goud, omdat het goed gedocumenteerd is dat hele legers deze structuren alleen voor de muurankers sloopten. De muurankers zijn van een uiterst ongewone legering. Ze bevatten arseen, koper, ijzer, silicium en nikkel. Dat is buitengewoon omdat nikkel nergens in Peru of Bolivia is te vinden

Op sommige steenblokken zijn merkwaardige uitsteeksels te zien, alsof het hijspunten waren. Je komt ze tegen in Peru, Italië, Turkije, Egypte, Japan, India en in Yerushalaim. En met Yerushalaim komen we bij de Shamir, het gereedschap van de oorspronkelijke vrijmetselaars. Nu de huidige technologie bewijsmateriaal vindt in oude geschriften en artefacten hoe de Ouden stenen sneden door zonlicht te versterken, is dit geen mythe meer,

Shamir.
De Shamir is een legendarisch instrument dat zowel in het Oude Testament als in de Koran wordt genoemd. Het gebruik van dit vrijmetselaarsgereedschap kan worden teruggevoerd tot de dagen van Exodus, toen de Joden Egypte verlieten. In Exodus 31:18 lezen we immers dat Jahweh/Enlil met zijn ‘vinger’ de Tien Geboden in twee stenen tabletten schreef.

In het Oude Testament is het Koning Salomo en in Soera 21:1 van de Koran is het Sulaymān ibn Dāwūd die niet fysieke wezens (engelen of demonen) opdracht gaf met de Shamir de Eerste Tempel te bouwen. Koning Salomo en zijn meester-architect Hiram Abiff waren vrijmetselaars van een veel hogere (buitenaardse) orde dan de mensen die zich dit predicaat in onze dagen toe-eigenen.

Volgens de Talmoed en de Koran mochten de onstoffelijke wezens geen metalen werktuigen gebruiken om de Eerste Tempel van Jahweh/Enlil in Yerushalaim te bouwen. Er staat geschreven: ‘Want gods huis in aanbouw was van steen uit de groeve, en hamer noch bijl of enig werktuig van metaal mocht de stilte van dat huis doorbreken’. Jahweh/Enlil had bevolen dat een stenen altaar of tempel niet opgetrokken mocht worden uit gehouwen steen omdat elk metalen werktuig de steen zou vervuilen…

Salomo liet het altaar en alle stenen in de tempel snijden of vormen zonder gebruik te maken van een metalen voorwerp of instrument. In zijn dagen werden ijzeren werktuigen gekoppeld aan het zwaard, dat een wapen was om te doden, en misschien zelfs een technologie die door gevallen engelen werd doorgegeven volgens het boek van Henoch.

Aangezien het altaar en de tempel symbolen zouden zijn van vrede en leven werden ze gebouwd met een speciaal gereedschap, een instrument dat het zonlicht kon versterken om de enorme stenen te snijden en te smelten in sjablonen van perfecte pasvorm en naargelang het doel van de bouwers. Dit doen we thans met laser instrumenten.

Volgens de Koran riep koning Sulaymān/Salomo de Djinns uit het Samurgebergte op om de Tempel te bouwen. De Djinns hadden toegang tot de legendarische Shamir-stenen, die gigantische stenen blokken in stilte konden snijden, vormen en polijsten met geen ander gereedschap dan licht.

Besef dat de schrijvers van de Talmoed en de Koran een verslag van gebeurtenissen optekenden conform hun perceptie. De Djinns en engelen die Salomo hielpen de Eerste Tempel van Jahweh/Enlil in Yerushalaim te bouwen, zijn wat mij betreft de Anunnaki en hun Igigi bemanning. Het Samurgebergte ligt in de Kaukasus, een hooggebergte tussen de Zwarte Zee en de Kaspische Zee.

Een bekende berg in de Kaukasus is de Ararat waar volgens de overlevering de Ark van Noach landde. Noach was een protegé van Enki, de eerste Anunnaki die op Aarde kwam.

In de taal en het bevattingsvermogen van de oude Schriftgeleerden was de Shamir een ‘worm zo groot als een gerstkorrel’ die zich door stenen vrat. Dit is in feite een goede beschrijving van de Ouden als je bedenkt dat de punt van een laserstraal niet groter is dan een gerstkorrel. Nu begrijp je ook hoe Jahweh/Enlil met zijn ‘vinger’ de Tien Geboden in twee stenen tabletten schreef. Jahweh/Enlil beschikte over een Shamir!

Een lichtpunt ter grootte van een gerstkorrel dat de hardste rotsen kan kappen of smelten tot hapklare brokken voor de Tempel van de Heer. (Enlil is Sumerisch voor Heer van de Lucht.)

Griekse verslagen van Salomons regering kenmerken de Shamir als een groene steen, of een reflector schaal gemaakt van messing of brons of een niet-gouden legering die met de jaren groen zou verkleuren.

De Talmoedische teksten beschrijven een uitzonderlijk instrument dat, zonder de energie van de zon te gebruiken, geluidloos steen kon snijden en in elke gewenste vorm kon smelten. Het instrument werd gebruikt om al het fijnenere metselwerk in de oudheid te maken en liet altijd sporen achter van hoge hitte (zoals lasers) en verglaasde oppervlakken en verkleuringen op de stenen als gevolg van de immens hoge temperaturen.

Kenmerken van verglazing.
Het gesmolten effect is duidelijk, de reflectie is hoog, de glazuurlaag breekt, buigt en vermengt zich met licht. Beschadigde lagen tonen een glazuur op de steen. De geglazuurde laag is onafhankelijk van het type gesteente. Het oppervlak voelt glad aan, zelfs als het oppervlak onregelmatig is, en er is vaak hitteverkleuring rondom het glazuur. Dit kan alleen verkregen worden door temperaturen boven de 1100 ° Celsius!

Er zijn over de hele wereld verschillende locaties met die ongebruikelijke verglaasde overblijfselen. In Europa zijn er verschillende forten en gebouwen met verglaasde wallen. De wanden van de ruwe stenen behuizing lijken te zijn blootgesteld aan de werking van warmte. Er is geen mortel gevonden in een van deze structuren. Ondanks dit lijken de rotsen samengesmolten.

Koning Salomo en zijn meester-architect Hiram Abiff waren vrijmetselaars van een hogere dimensionale orde. Ze gebruikten kennelijk geen metselspecie om hun muren tot een naadloos geheel te construeren. En Jahweh/Enlil zei: ‘Daar zij licht!’ En daar werd licht.

Dat was nog eens Licht Technologie!

Artikelen op deze website mogen vrij verspreid worden onder vermelding van de juiste bron: ArjunA – www.assayya.com