In het schrijfseltje over Ontmoetingen schreef ik dat Stephen Hawking met een cynische uitspraak ons waarschuwde voor ontmoetingen met buitenaardse wezens. Die ontmoetingen beginnen zelden met: ‘Kopje koffie? Melk? Suiker?’

Na het artikel over het hybridisatie programma van de schaduwregering kreeg ik de drang daarop verder te gaan. Zo kwam ik uit bij: ‘Love and Saucers’ een videodocumentaire over David Huggins, een bescheiden 72-jarige die beweert een leven lang ontmoetingen met buitenaardse wezens te hebben gehad - inclusief een soort romantiek met een ET-vrouw. De titel van die video vond ik grappig om dat een saucer ook een koffieschoteltje kan zijn.

Huggins is geboren in 1944 in Georgia. In ‘Love and Saucers’ praat hij over zijn hobby, het zoeken naar pijlpunten in de velden, en de afkeer die hij voelde tegenover de Evangelische Baptistenkerk, waar zijn grootouders hem soms mee naartoe namen. Toen hij vreemde wezens begon te zien, die niemand anders kon waarnemen, dacht hij dat hij gek werd.

David zegt in de documentaire: ‘Ik dacht dat ik wel ontmaagd zou worden op de achterbank van een Ford, of zoiets. Maar zo bleek het niet te lopen.‘ De achterbank van een auto is typerend voor bijna alle eerste seksuele activiteiten in de VS. Heel populair is ook de laadbak van een Pick-up, en zo zie je dat elke naam een betekenis heeft. De eerste keer voor David was toen hij als 17-jarige werd verleid door een buitenaards wezen.

De eerste keer is soms een onvergetelijk moment, vaak kijkt men eerder met enige gêne daarop terug, maar voor David Huggins (wat een achternaam) was het letterlijk een bovenaardse ervaring. David woonde met zijn ouders op het platteland van de staat Georgia, en hij zag al sinds zijn achtste jaar vreemde wezens. Dat begon toen hij als kind voor de lol op zoek was naar pijlpunten in de omringende velden.

Daar ontmoette hij de eerste van vele vreemde wezens die hij zijn verdere leven zou leren kennen. Hij zat tegen een boom geleund toen hij een stem hoorde zeggen: 'David, achter je.' Toen hij omkeek zag hij een kleine harige kerel met grote gloeiende ogen die recht op hem afkwam. Hij dacht dat het de boeman was. Op een andere dag verscheen een insectachtig wezen dat er uitzag als een reusachtige bidsprinkhaan (Mantis).

Hij was doodsbang, want hoe verklaar je als 8-jarige jongen zo’n enge verschijning. In 1961 echter, in het bos achter het ouderlijk huis, verscheen een buitenaardse vrouw die hem verleidde. In de documentaire zegt David dat de bezoeken van buitenaardse wezens, en zijn seksuele relatie met hen, ook tijdens zijn volwassenheid bleven doorgaan.

Toen Brad Abrahams, de documentaire maker, hem interviewde was David 74 jaar. In het interview dat volgde zei hij: ‘Nog geen half jaar geleden zat ik in een stoel, toen de vrouw achter me verscheen en haar armen om me heen sloeg’. De rest herinnerde hij zich niet meer. David praat zeer resoluut over zijn ontmoetingen. Hij heeft geleerd te stoppen met piekeren over de buitenaardse wezens en affectie voor ze te hebben.

David is te nuchter voor complottheorieën en al helemaal geen UFO-enthousiasteling.

Hij geeft niets om de bekendheid die zijn verhaal en de schilderijen die hij erover maakt veroorzaken, en het kan hem niets schelen of hij of iemand hem gelooft. Als David spreekt over het vaderschap van de buitenaardse baby’s die het gevolg zijn van de ontmoetingen, klinkt hij als een boer die het bevruchten van zijn akkers probeert uit te leggen. Dat was een van de redenen die filmmaker Brad Abrahams overtuigden om Huggins op te sporen in Hoboken, in New Jersey waar David tegenwoordig leeft. Brad Abrahams had Davids verhaal gehoord op een podcast over UFO's en paranormale zaken.

Volgens Brad Abrahams was Davids verhaal in een zee van rare verhalen er één die de oppervlakte bereikte. David vond zijn ontmoetingen, nadat de grootste schrik voorbij was, vreemd maar allesbehalve bedreigend. De nachtelijke bezoeken van Crescent, de vrouw die hem ontmaagde, werden routine. Hij beschouwde haar als een buitengewone vriendin.

Het is opmerkelijk dat David door een buitenaardse vrouw in 1961 verleid werd, want dat was hetzelfde jaar waarin Betty en Barney Hill beweerden dat ze werden ontvoerd door buitenaardse wezens tijdens een rit door New Hampshire. Dat incident was het eerste in zijn soort dat werd opgetekend en zou het fenomeen van ontvoering door buitenaardse wezens in de reguliere cultuur introduceren.

Als ik het schilderijen bekijk waarop David zijn eerste coïtus had met Crescent, kan ik me niet voorstellen dat het een plezierig onderonsje was. Het is een kinderlijk geschilderd doek, David zal nooit een Rembrandt worden. De buitenaardse vrouw zat op hem, en zijn mond stond eerder open van angst dan van opwinding. De angst kan ook veroorzaakt zijn door de insectachtige wezens die hen omringden.

Na zijn ejaculatie verdwenen de vrouw en de insectachtige wezens die op reusachtige sprinkhanen leken. Het ging blijkbaar om het oogsten van sperma, want op een ander schilderij wordt hij door twee alien vrouwen geholpen zijn sperma in een glas op een tafel te lozen terwijl de bidsprinkhanen toekijken. De alien vrouwen vind ik erg eng en ongeschikt voor een centerfold.

Kopje koffie? Melk? Suiker?
Dan is er nog het schilderij waarop hij, omringd door naakte alien vrouwen die allen een baby dragen, een van zijn kinderen krijgt te zien, terwijl de insectwezens toekijken. Bidsprinkhanen zijn insecten die wereldwijd voorkomen en ze grijpen alles wat ze fysiek aankunnen, ook prooien groter dan zijzelf. Bij de meeste soorten is de paring voor het mannetje echter een hachelijke zaak, omdat de kans bestaat dat hij al voor de paring wordt opgegeten door het vrouwtje! Dat is niet mijn ideale beeld van een beschuitje met iemand eten.

Brad Abrahams die de videodocumentaire maakte, zegt over David: ‘Het leek erop dat hij bijna gek werd... omdat hij niet in staat was om al deze ervaringen te plaatsen die hem overkwamen. Wat waren ze? Waarom hij? Het klonk echt alsof hij zijn grip op de realiteit en het leven verloor. Het is denkbaar dat de buitenaardse wezens hem instructies gaven zijn ervaringen te schilderen. Zodra hij daarmee begon veranderde hij.

David vertelde dat het een bevrijding was. Voor het eerst in weken kon hij slapen. Sindsdien verwerkte hij elke ontmoeting op het canvas, het zijn er inmiddels erg veel. Zodra David een manier vond om de wereld, en zichzelf, visueel te tonen wat er gebeurde, creëerde hij de mogelijkheid om alles te verwerken. Zo kon hij eindelijk bevatten wat hem overkwam en er vrede mee hebben.

Mantis Aliens.
Mantis-aliens zijn de meest verontrustende van alle buitenaardse wezens. Ze verschijnen in veel ontvoering scenario’s, waarbij ontvoerden de onheilspellende entiteiten opmerken terwijl ze wakker worden in het holst van de nacht. Hoewel de bidsprinkhanen niet zo breed worden gerapporteerd als de Greys of Nordics, spelen ze nog steeds een belangrijke rol in veel buitenaardse ontvoeringen.

Mantis Aliens komen overal ter wereld voor in mythologieën, inclusief de inheemse Amerikaanse en Afrikaanse folklore. De Khoisan, een-stam in zuidelijk Afrika, beschouwt de bidsprinkhaan als het eerste levende wezen op Aarde, dat leven schiep aan dieren en mensen, taal uitvond en de mensen het vuur bracht. Deze perceptie werpt ineens een ander licht op de sprinkhanenplaag in Egypte!

Mozes ging naar de farao en zei dat als de Israëlieten niet mochten vertrekken, er een sprinkhanenplaag zou komen. De raadsmannen smeekten de farao om toe te geven, maar van hem mochten alleen de mannen vertrekken. Daarop richtte Mozes zijn staf in de lucht. Er ontstond een wind die talloze sprinkhanen meevoerde. De sprinkhanen aten alle bomen, struiken, planten, ... kaal en verwoestten de voedselvoorraden. (Exodus 10:4)

Insecten belichamen een kwaliteit van ‘anders zijn’ in houding en uiterlijk, en dit gebrek aan zoogdier kenmerken creëert angst en agressie bij iemand die een insect ziet. De eerste opwelling is dood trappen. Die menselijke reactie kan het fenomeen van verlamming verklaren die de Mantis Aliens veroorzaken bij contact met aardbewoners. Ze gebruiken verlamming als voorzorgsmaatregel tegen de menselijke drang om de 'ander' te vernietigen.

Verlamming.
In 1997 reden Nora en ik langs boekhandel De Heremiet in Eindhoven en mijn aandacht werd, om een of andere reden, getrokken door twee mannen die voor de etalage stonden. Ik dacht er niet meer aan totdat ik voor het schap stond met een videodocumentaire over Arjuna Pandava uit de Bhagavad Gita, terwijl Nora ergens anders in de winkel aan het snuffelen was.

De twee mannen die mij waren opgevallen stonden niet ver van me af, en ik kreeg het gevoel dat mijn lichaamstemperatuur snel omhoog ging. In mijn herinnering kwamen ze aan weerskanten van me staan, waardoor ik bewegingloos werd. Het was alsof een strak net om me heen kwam dat me verlamde en mijn zicht vertroebelde. Nora dook plotseling naast mij op en vroeg of ik iets interessants had gevonden.

De mannen gingen snel de winkel uit en ik wankelde terug de werkelijkheid in. Het was alsof ik was verkracht en mijn T-shirt was zo drijfnat dat ik meteen naar buiten ging om een nieuw T-shirt te kopen en aan te houden. Dit gebeurde gewoon op klaarlichte dag en ik kan je verzekeren dat ik nimmer hallucinatoire middelen gebruik. Die heb ik van nature niet nodig om buitenzintuiglijke ervaringen te krijgen of op te roepen.

Na die ontmoeting met buitenaardse wezens had ik behoefte aan een dubbele espresso, zonder suiker of melk.

Artikelen op deze website mogen vrij verspreid worden onder vermelding van de juiste bron: ArjunA – www.assayya.com