Drie dagen lang heb ik het voorrecht genoten de Innerlijke Strijder van dichtbij te mogen waarnemen op diverse niveaus van bewustzijn. Voor hen die dit fenomeen niet kennen, kopieer en plak ik hier (en daar) een cursieve alinea uit mijn cursus.

De Innerlijke Strijder huist in het Noorden, wat verbonden is met het element lucht en het mentale lichaam. In mijn perceptie is dat communiceren vanuit de linkerhersenhelft. Kryon van de Magnetische Dienst is de hoeder van de Innerlijke Strijder. In dat domein zijn het begrijpen, inzien en verstaan van de ander en van het Zelf opgeslagen. Het Noorden is de windrichting waar de emotie en het verstand met elkaar sparren.

Eén dag na de Grote Conjunctie kreeg ik eindelijk de oproep voor een operatie. Zonder mondkapje en met het uitzonderings kaartje was ik er al twee keer binnen geraakt. Dit keer werd ik aangeroepen door de portier: ‘Waar is uw mondkapje?’ Ik liet de man het kaartje zien. Zijn hele houding verried dat hij niet wist wat hij daarmee aan moest, en riep zijn collega erbij.

Die collega was zijn geboorteland ontvlucht, maar draagt hier een uniform. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om hun reactie aan te voelen. De geüniformeerde reus blafte: ‘Hier moet je een gezichtsmasker kopen.’ Ik wees op het licht blauwe mondkapje dat de eerste bewaker in zijn hand had en vroeg of ik die kon krijgen. Nee, dat kon ik niet, regels zijn regels.

Soldeerscherm.
Het uniform beende weg en kwam terug met een gezichtsscherm zo groot als een las - of soldeerscherm. Mijn temperament werd snel getemperd door een snelle berekening. Voor dat scherm 1,5 euro betalen of naar huis terug met het risico dat de kosten van een ok die was besproken maar niet werd gebruikt, op mij werden terug gevorderd. Mijn Hoger Zelf won het van mijn ego en ik deed opzichtig klunzig met het scherm.

In die portiersloge nam ik twee niveaus innerlijke strijders waar! De eerste bewaker had al een lichtblauw mondkapje in de hand omdat ik heel goed onnozel kan spelen, hij wilde die domme pinda gewoon ter wille zijn. De tweede, die eruit zag alsof hij grizzlyberen bij het ontbijt at, groeide in zijn rol als geüniformeerde handhaver van de regels. Macht is een volle neef van Rupsje Nooit Genoeg.

Bij de balie waar ik me meldde voor de operatie keken ze er van op dat ik zo’n gek scherm moest kopen. In een lege kamer kon ik even wachten tot iemand met een bed kwam en met zo’n  operatiehemd dat je nooit alleen dicht krijg. De verpleegster zei nog dat ze me snel kwam halen omdat ik aanvankelijk als derde op de ok werd verwacht. Er waren spullen voor de eerste twee operaties nog niet binnen, en dat was mijn geluk.

Voor ik de ok in werd gereden zei ik tegen de anesthesist assistent dat ik niet in de C waanzin geloofde. De jonge man zei ernstig dat ik de mensen niet had gezien die hij had binnen zien komen tijdens de lockdown. Er was helaas geen tijd om er dieper op in te gaan, want ze reden mij de ok al in. Een van de gebruikelijke vragen van een chirurg was of ik ergens allergisch voor ben. Nipt kon ik me inhouden ‘farmaceutica’ uit te flappen. J

Anderhalf uur later lag ik op de recovery met een waterijsje. Om me heen zag ik hooguit 5 patiënten die net geopereerd waren. De chaos die ze verwachten was nog even met pauze. Terug op de kamer waar mijn kleding nog lag kreeg ik te horen dat ik een nacht moest blijven. Dat was een domper omdat ik had gehoord dat je met een ruggenprik na de operatie dezelfde dag naar huis mocht. Tegenstrijdige informatie hoort bij het spel. Goede voorlichting was samen met de Innerlijke Strijder naar de Noorderzon vertrokken.

Verhuizing.
Later werd ik naar een andere kamer gereden dezelfde verdieping. Daarna was er nog een verhuizing naar een lagere verdieping omdat de hele verdieping werd voorbereid op de talloze C besmette mensen… De verpleegsters liepen op hun tandvlees, maar ze waren zich nog niet bewust dat de waanzin een gedragsexperiment is en geen medische noodzaak.

Op de kamers droegen de patiënten geen mondkapje, maar het zorgpersoneel wel. Het C is een virus dat kennelijk alleen op bepaalde hoogte existeert en de kudde slikt het! Ik vroeg enkele verpleegsters wat de kleur op de mouwen en kraag van hun uniform betekende. Ze antwoordden dat het zo druk was (klakkeloos MSM kopiëren) dat ze maar droegen wat er net gewassen was. Het was zo druk dat je er een speld kon horen vallen!

Massa hypnose is volwassen geworden, maar de kudde heeft er geen last van. Ik zag kans een verpleegster te vragen of ze echt geloofde dat het zo ernstig was. Ze zuchtte diep en zei dat ze heel erg zieke mensen binnen had zien komen. Daarop vroeg ik of die mensen leden een C of aan CV19… Zij studeerde oncologie en na een korte aarzeling gaf ze toe dat het CV 19 was. Ze gaf ook toe ‘dat er behalve C geen andere ziekten waren’.

De C had boven alle andere fysieke, emotionele of mentale onbalans absolute voorrang. Voor ze weg kon lopen hield ik haar mijn vuist voor en ze drukte haar vuist er tegen aan als twee strijders… Nog een nacht blijven. Het parkeerterrein was op bezoekuur nagenoeg leeg! De macht van de farmamaffia reikt overal.

Vanmorgen vroeg ik een andere verpleegster of ze geloofde dat de crisis echt zo erg was. Ze luisterde een paar minuten en was oprecht geschokt door wat ik haar vertelde. Ze wilde het checken en laten zinken. Overal, en voornamelijk in de zorg, is de Innerlijke Strijd echt heel groot. Weet je, ik stuur al die harde zorgwerkers erg veel Licht & Liefde.

Als je Innerlijke strijder uit evenwicht is ben je of een workaholic, hooghartig en dominant, of verward, klagerig, lui en komt er niets uit je handen. Misschien vergt de verantwoordelijkheid voor het werk en het fysiek overleven zoveel aandacht van je, dat jij je spirituele leven of je emotionele behoeften verwaarloost.

Bij de portiersloge zag ik de dominante versie in uniform. Op de zorgafdelingen zag ik de workaholic - en de klagerige versie van de Innerlijke Strijder. De meeste verpleegsters hielden de sfeer licht met grappen, een helpende klaagde dat zij altijd moest inspringen als er personeelskrapte was. Op de eerste kamer, stond de tv met nepnieuws hard aan. Mijn Innerlijke Strijder vroeg een verzorgende om oordopjes.

De verpleegsters die me naar de derde etage hadden gebracht, hadden dat in grote haast gedaan. Hun energie was gespannen als een snaar die resoneerde met de duizenden besmette patiënten die verwacht werden. Hun Innerlijke Strijder stond in dubio tussen de kerstsfeer handhaven voor de mensen die aan hun zorg waren toevertrouwd en het gemis van het thuisfront in het feest van Licht.

De verpleegsters die mij daarna verzorgden, mopperden dat ze het beddengoed, dat onder de bloedvlekken zat, niet hadden verschoond. Ook mijn ondergoed zat onder bloedvlekken. Omdat ik niet had verwacht te moeten overnachten had ik geen verschoning meegenomen. De oplossing was een schattig papieren wegwerpslip met ruches waarmee je zo kon optreden in de Moulin Rouge. Je kon aan alles merken dat de chaos er was binnen geslopen zoals een politicus de samenleving in sluipt om er verwarring en verdeeldheid in een of andere hoek te zaaien.

Als je Innerlijke Strijder uit balans is, kan je het dan erg druk hebben en toch niets gedaan krijgen. Je ziet het om je heen, en de grootste oorzaak daarvan is het volgen van de MSM en de nieuwsberichten die uitsluitend aperte leugens spuien.

Kerstballen.
Het ontbreekt de niet ontwaakte kudde echt aan onderscheidingsvermogen. Dat vermogen is met Sinterklaas het land uit, hopelijk brengt Santa Claus het weer terug. Hopelijk! Want het ontgaat de ontwaakte zielen niet dat de C waanzin een piek bereikt met kerstmis. Er zijn nog niet genoeg mensen die ballen hebben om op te staan tegen de geesteszieke kliek die de wereld domineert.

In de volgende kamer vroeg de kamergenote of ik het lastig vond als ze de tv aandeed. Ze was broodmager en kreeg nauwelijks zuurstof ondanks dat ze aan de zuurstof hing. Mijn Innerlijke Strijder knipoogde naar die vrouw en liet haar de oordopjes zien. Het was een aangename verrassing dat ze een programma over het wildleven in Kenia had gekozen. Voor mij was het een hele geruststelling dat ze niet het nepnieuws volgde.

Uit de paar woorden die we uitwisselden had ik waargenomen dat haar Innerlijke Strijder al was getransformeerd in de Innerlijke Krijger. Ze putte kracht uit haar strijd tegen de COPD die haar sloopte. Die vrouw stond te popelen haar werk als thuiszorgwerkster weer op te pakken. Het was mijn echter evident dat haar Innerlijke Verzorger wel naar rust snakte.

In gedachten hoorde ik de song: ‘Driving home for Christmas, ’uit 1968 van Cris Rhea. Maar die moedige vrouw kreeg helaas te horen dat ze niet naar huis mocht met een saturatie die heel bedenkelijk was. Ze had haar kleren al in een koffertje gepakt om naar huis te gaan. Ik vroeg op Alfa niveau hierboven deze vrouw te helpen en het was opmerkelijk dat de volgende saturatie meting licht omhoog was gegaan.

Geliefden, wat je gelooft, is waar maar wat wil je geloven? Ik geloof in de gebundelde kracht in Licht & Liefde van alle ontwaakte zielen. De piek van de onderdrukking en knechting is de houdbaarheidsdatum al voorbij. Het zijn nog de bizarre spongen van een elite in het nauw die we ervaren. Het Licht heeft al gewonnen van de Innerlijke Strijder…

Artikelen op deze website mogen vrij verspreid worden onder vermelding van de juiste bron: ArjunA – www.assayya.com